10.229 euro, thank you!

Gisteren was het dan zover, het overhandigen van de Le Grand Rêve cheque! We hebben zo maar eventjes met zijn allen het formidabele bedrag van 10.229 euro bij elkaar gespaard en hiermee ons doel bereikt! Goed voor 157 nachten die vele kindjes in het ziekenhuis dichter bij hun mama, papa, zusjes en broertjes brengt! Dit maakt ons héél blij!

Er schieten ons woorden tekort om jullie allemaal te bedanken voor alles wat jullie voor ons hebben gedaan! Familie, vrienden, sponsors, supporters, tout le monde: MERCIKES!

Het werd ook een onvergetelijke dag dankzij de warmte waarmee we gisteren werden ontvangen in het Ronald McDonald Huis in Arnhem. Hartverwarmend!

Met de beste groeten van ons allemaal,
Stef, Bart, Fenke, Swa, Jeroen en Lore

Le Grand Rêve door de ogen van Swa de Swanjeur

Naarmate de vertrekdatum naderde, begonnen er bij mij meer en meer vragen te rijzen. Misschien wel een beetje schrik voor waar we aan gingen beginnen en de onbekende vraagtekens: de retro mobilhome, ziekte, valpartijen, bergen & ravijnen, enz. Ik begon wat onrustiger te slapen en zag toch ook bij Bart de spanning wat toenemen. Zou hij de sportieve en fysieke uitdaging aankunnen? Ik had er zo mijn twijfels over want de 100^ste Tour editie werd aangekondigd als een uiterst zware editie.

Op 28 juni was het dan zover. Om 5h00 nam ik afscheid voor meer dan 3 weken van David en Linda en vertrok ik met mijn 25 jaar oude mobilhome, achteraf omgedoopt tot crèmekar, richting Lyon voor een eerste stop. Mijn allereerste ervaring op een camping. Dat viel al bij al goed mee en vrij eenvoudig. Bij aankomst ben ik nog vlug een speciale stekker moeten gaan halen om de mobilhome van elektriciteit te voorzien. Vrij goed geslapen en ‘s morgens de reis verder gezet richting Nice. Ondertussen was Bart aan zijn Tour 2013 begonnen en zijn eerste Tour ritten aan het afwerken op Corsica.

Op zondag avond, 30 juni, kwam Bart vanuit Corsica aan in Nice en kon ons gezamenlijk avontuur beginnen. Hij had de 3 eerste ritten al tot een goed einde gebracht. Vanaf dan ging het in snel tempo en de eerste ritten richting Marseille, Montpellier en Albi waren misschien niet de zwaarste ritten voor Bart, maar wat betreft al de praktische, organisatorische en logistieke dingen was het toch wel een beetje zoeken en aftasten. Wat moest er allemaal gedaan worden, hoe en wanneer? Moest mezelf ook wat intomen in het uiten van mijn vaderlijke bezorgdheden naar Bart toe. Hij wist perfect waar hij mee bezig was en had geen behoefte aan al dat gezaag aan zijn oren. Naarmate de Tour vorderde werden deze taken automatismen en raakten we goed op elkaar afgestemd. De dagen begonnen heel erg op mekaar te lijken voor mij. Een typische dag voor mij zag er een beetje als volgt uit:

• Opstaan en ontbijt klaar maken voor Bart
• Wassen
• Drink bidons vullen
• Ollie en water in de mobilhome controleren
• Rit van de dag nog eens nakijken. Bevoorradingsplaatsen aanduiden. GPS instellen
• Opruimen voor vertrek van camping (tent, tafel, stoelen, elektriciteit, enz.)
• Soms Bart naar het vertrek brengen afhankelijk van de afstand
• Zo snel mogelijk op het parcours komen
• Zelf ontbijten
• Vers voedsel kopen voor de dag: melk, brood, beleg, water, enz.
• Bart bevoorraden op verschillende plaatsen: drank en eten. Het aantal keren was afhankelijk van de lengte en zwaarte van de rit
• Bart oppikken aan de finish
• Vertrek naar de camping. Niet altijd evident om te vinden
• Bij aankomst alles installeren: tent, tafel, stoelen, elektriciteit, enz.
• Bart masseren
• Kleren wassen en drogen
• Douchen
• Eten klaarmaken en opeten
• Afwassen
• Rit van de volgende dag nakijken met een glaasje rode wijn en wat kaas
• Slapen, als Bart zijn verslag klaar was.

Ik moet toegeven dat ik als wielerliefhebber den echte Tour niet gemist heb en zelfs mijne fiets niet. Dit mede door de toch wel drukke en boeiende agenda iedere dag. We waren gefocust op onzen Tour. Dat was wat telde!

Mijn pechdag was met stip toch wel etappe 8, Castres – Ax 3 Domaines. Die dag heb ik me wel enkele keren afgevraagd wat ik aan het doen was. Het was de eerste zware Pyreneeënrit en toevallig ook een beetje een mindere dag voor Bart. Onze Belgische vrienden uit Grimbergen hadden pech met hun volgwagen. Graag nam ik 2 extra frigoboxen mee om ook deze jongens te bevoorraden tijdens deze etappe. Dit was echter teveel gevraagd van de sigarettenaansteker (12V). Plastic omhulsel verbrand en sigarettenaansteker naar de botten. Deze was echter essentieel voor ons om ons eten koel te houden. Zonder zou het een onmogelijke taak worden. Dus, geen excuus, tussen de bevoorradingen door,een garage zoeken en laten herstellen. Het was broeiend heet, dus raam naar beneden. Na een stop en bij het dichtslaan van de deur, verbrijzelde het raam compleet in de deur. Raam weg! Verder op zoek naar een garage. Om een col buiten categorie te mijden had men mij een alternatieve route gegeven om de mobilhome te sparen. Geleidelijk aan werd de route die ik volgde smaller en steiler. Het werd zo steil dat de crèmekar weigerde om nog vooruit te gaan. Om de motor niet op te blazen, heb ik dan na een 20-tal achter-en vooruit bewegingen kunnen draaien. Wat een dag en hij was nog niet voorbij. Heb dan toch nog een garage gevonden die na 3 uren werk de ongemakken hebben hersteld. Een zware dag, maar belangrijk, we konden verder.

Op een afgebroken verluchtingsklep van het dak, 2 nieuwe banden en wat raar gepiep op het einde na, heeft de mobilhome het schitterend gedaan. In totaal een 7000 km op een drietal weken!

Had voordien nooit met een mobilhome of iets dergelijks gereden. Dus hier ook wat leergeld moeten betalen en enkele keren toch wel geluk gehad in het verkeer. Daar ik volledig gefocust was op de grote gele pijlen om het parcours te volgen, had ik niet altijd oog voor andere verkeersborden. Den Tour mag alles, maar Swa de Swanjeur niet …Heb 3 maal een enkelrichtingsbord genegeerd en ook ene keer spookrijder geweest. Daar ik met een Nederlandse nummerplaat reed, zullen de mensen gedacht hebben; “Het is weer ne Hollander”. Heb ook eens net op het nippertje, na aangeven van Bart, een tunnel van 2m40 kunnen vermijden. Zou niet veel meer van het dak zijn overgebleven…

Het was ook wel een uitdaging om constant drank en voedsel koud en vers te houden. Onze frigo in de mobilhome werkte niet optimaal en de elektrische frigobox had zijn beperkingen qua volume. Ben dan maar wat vaker naar de winkel gegaan om alles vers te houden. Een grote en goede frigo was wel handig geweest.

Op deze enkele nare ervaringen na, is het voortdurend een unieke ervaring geweest met drukke dagen, wat ik verkies boven verveling, met heel vele mooie momenten, zoals:

• De finish na iedere rit; het goed gevoel dat er weer een dag goed verlopen was en het doel dichter kwam
• Champs-Élysées met Lore en het moment dat we Bart zagen en het doel bereikt was
• De lekkere etentjes onder ons 2 als we de tijd en de mogelijkheid hadden
• Glaasje wijn met kaas op het einde van de dag
• De plezante bezoeken van vrienden, familie en kennissen
• En natuurlijk, het prachtige decor waar we ons in bevonden 3 weken lang.

Achteraf ben ik me meer en meer gaan realiseren welke unieke prestatie Bart geleverd heeft. Niet zozeer die 3 weken Tour, maar vooral de lange en moeilijke voorbereiding waar hij heel veel karakter en doorzettingsvermogen getoond heeft en de basis gelegd om den Tour te kunnen fietsen. Bij gebrek aan een referentiepunt was het moeilijk te voorspellen of hij het kon halen. Chapeau!

Dit had ik voor geen geld ter wereld willen missen en ben heel blij dat ik heb mogen deelnemen aan dit avontuur en het realiseren van de grote droom van mijn zoon. Een unieke ervaring als vader-zoon dit te mogen meemaken. We zullen er nog vaak aan terugdenken en erover praten voor de rest van ons leven. De link naar het goede doel gaf een goed gevoel en in dat opzicht vond ik de simpele omkadering met weinig comfort, zoals de oude mobilhome, ook een terechte keuze. Het geeft nog een extra dimensie aan de prestatie van Bart.

Achteraf gezien hebben we zeker de nodige dosis geluk gehad op de juiste momenten om ons doel te bereiken, maar, zo zegt men, geluk dwing je af…

SWA

Herbeleef de 100e TDF in woord en beeld

Hele leuke site die het verhaal vertelt van de 100e Tour de France.

tourdefrance.co

Koersrelaas etappe 21, Versailles – Champs Élysées

Le jour de gloire..

25 dagen geleden vertrok ik met klein hartje naar van Zaventem naar Corsica. Ik stond voor een immense uitdaging. Zonder twijfel de grootste sportieve challenge die ik ooit ben aangegaan en wellicht dat dit ook de grootste zal blijven. De 100e Tour de France. Zo fysiek mogelijk de pijn en euforie van deze zware wedstrijd ervaren. 3 weken lang heel even coureur zijn, een echte coureur. Een droom voor vele wielerliefhebbers.

Voor deze laatste etappe kon ik rekenen op 2 co-fietsers: Niels en Dries. Deze laatste etappe reden er dus 3 Le Grand Rêve truitjes rond en dat wilde ik voor het paleis van Versailles toch even op de gevoelige plaat vastleggen. Meteen na de foto stonden er 2 Japanners klaar met de vraag of ze elk met ons op de foto mochten. Geen probleem. Maar toen was het hek van de dam. Er volgde een heuse kettingreactie waardoor er in no-time een hele bus jonge japanners mooi op een rijtje stonden om met ons op de foto te mogen. Het ego kreeg meteen een snoeiharde boost! Hoe zou ge zelf zijn? Het profgevoel werd nog maar eens versterkt en na een 50-tal fotoshoots konden we ontsnappen…

Deze champagnerit begon évidemment met champagne. De frisse parelende substantie ging vlotjes naar binnen en weg waren we. De eerste kilometers gingen dwars door de tuinen van Versailles. Héél mooi, maar wel opletten. Geen perfecte asfalt, maar wel een mix van Paris-Roubaix en Strade Bianchi. Kasseien en grindpaden dus. Hier alsnog op uw sjokkedeizen gaan zou toch jammer zijn :-)

Ik had wel wat schrik van deze laatste etappe: drukke banen, veel verkeer. Maar dat viel al bij al goed mee. Ok, het waren weliswaar grote banen, maar eens buiten groot Parijs zaten we snel in het platteland en werd het tegen de verwachtingen in helemaal groen. We kregen vandaag 2 hellingskes voorgeschoteld. En die lieten zich toch wel voelen na 3 weken Tour rijdende in een soort van bakoven. Het ging toch nog behoorlijk snel naar boven. Niels had deze laatste etappe toch wat onderschat en moest eraf als het ietwat in stijgende lijn ging. Een harde kennismaking met het ‘vlakke’ Parijs. Hij had nood aan een suikershot en stopten aan een zwembad om wat Coca-Cola te tanken.

Even later voorbij Issy-les-Moulineaux reden we Parijs in. Het was al behoorlijk autoluw en na wat keren en draaien fietsten we langs de Seine. Op enkele honderden meters doemde opeens de Eiffeltoren op. Een eerste moment dat ik echt realiseerde dat ik er was. 20 etappes (bijna 21) en een zeer gevarieerd Frans hinterland lagen achter mij. De haartjes in mijn nek gingen voor een eerste keer rechtstaan. Ik werd er stil van…

Na een lokaal rondje rond de Eiffeltoren was het een beetje zoeken. Pijltjes waren even zoek en het parcours ging soms ook dwars een éénrichtingsstraat in. Voor ons niet te riskeren hier. Via de Pont du Carrousel staken we de Seine opnieuw over, passeerden het Louvre en daar kon de hysterie beginnen. Politie, brandweer, politie, supporters, politie, toeristen en nog eens politie. De toegangswegen naar de Champs Élysées waren geblokkeerd en er was geen doorkomen aan. Ook de weerszijden van de straten waren afgezet met drankhekken en om de 25m een politieagent. Miljaarde. Zeg nu niet dat ik niet over die meet kan rijden?! Via het park reden we dan richting de Av. du Général Lemonnier; de bekende tunnel die de renners elk rondje in Parijs passeren. Daar zagen we heel wat fietsers allen in een geel t-shirt op het parcours rijden. Een georganiseerde pré-fietstocht van het ASO om nog wat extra geld te krijgen door de fans te laten betalen om hier te mogen rijden. Wij waren niet ingeschreven en dus ook niet betaald. We deden het verhaal van Le Grand Rêve aan een agent en wonder boven wonder liet die ons op het parcours. Merci bien!

We reden door de tunnel, draaiden naar links en reden tussen rijen supporters richting Champs-Élysées. Jawel. Opnieuw die nekhaartjes recht. Ondertussen had ik op d eipod mijn favoriet nummer van deze Tour opgezet; Goodwill & Hook n Sling – Take you Higher. Even verder reden we onder de rode vod, la flamme rouge, de laatste kilometer. Ik zat nu in een soort delirium. Kan het eigenlijk moeilijk omschrijven wat er allemaal door mij heen ging. Nooit eerder ervaren. The end is near. Nog één kilometer en ik zou mijn vrouwtje terugzien. De laatste bocht. Het was nu nog één rechte lijn naar de finish die ik al zag blinken. Het voorwiel passeerde de volle witte lijn. Wow! Ik heb de volledige 100e Tour de France gefietst… Amazing and so unreal! Maar één ding was nog belangrijker. Het weerzien met mijn Loreke. Ik fietste verder en mijn ogen screenden in overdrive iedereen naast de baan. En plots stond ze daar geflankeerd door Swa. De Champs-Élysées was nog nooit zo mooi. Ik sprong met fiets in de hand over de afgezette middenberm naar haar toe en pakte haar eens goed vast. Nice feeling!

Maar het was nog niet gedaan. De Arc de Triomphe lag nog op mij te wachten. Ik nam de Belgische vlag en reed verder de Champs-Élysées af. Het doet toch wel iets met je. Een paar uur voor de profs over de kasseitjes denderden even hetzelfde mogen ervaren inclusief de supporters naast de kant van de weg mooi achter de dranghekken. Een bont internationaal gezelschap de één nog zotter dan de andere. Ook nog even de tijd genomen om moederziel alleen op de linkerrijstrook van de Champs-Élysées te fietsen. Ik kan met een aangrenzende zekerheid zeggen dat ik die kans nooit meer ga krijgen! Ik kan hier nog heel veel over vertellen, en dat zal ook nog wel gebeuren binnenkort. Nu hou ik het gewoon hier op: het was pure magie…

Koersrapport:
Kilometers: 109,5km
Hoogtemeters: 904m
Tijd: 4u30m43s
Gemiddelde hartslag: 132
Calorieën: 2307
Moral: kan niet beter als finisher van de tour :-)
Zadelpijn: onbestaande
Benen: vermoeid, maar sterk
Andere: zonneallergie doet zeer

Ritgegevens op Strava: http://app.strava.com/activities/69447606

Toch jammer dat het al voorbij is :-(

Le Grand Rêve est arrivé à Champs-Élysées

Het zit erop!!

“Fais de ta vie un rêve, et d’un rêve, une realité.”

Awel, dat heb ik bij deze gedaan :-)

Preview etappe 21, Versailles – Champs-Élysées

Koersrelaas etappe 20, Annecy – Annecy-Semnoz, 146km

De laatste keer bergop..

De laatste bergetappe van deze Tour de France. Toch wel een apart gevoel. Nog één keer de bergjes opzoeken, nog één keer die hartslag de hoogte in jagen, nog één keer de strijd aangaan met de stijgingspercentages. Bij de start besefte ik al dat ik nog één keer de gashendel volledig wilde opendraaien. Niet even rustig uitbollen deze laatste zware etappe. Neen. Koersen wilde ik. Mezelf eens goed leegrijden. Geen tactiek of rijden op reserves. Alles overboord, gewoon rijden. Pedal hard, pedal fast! En toch de stijl op de fiets bewaren, dat is de kunst.

Vandaag kon ik rekenen op Fenke en Jeroen als soigneurs. Swa en de crèmekar kregen dus een rustdag cadeau. De volgwagen werd vakkundig geprepareerd en Fenke kreeg nog enkele gratis tips mee van Swa. Jeroen reed mee in de volgwagen en zou even voor de top van de Mont Revard aanpikken met de fiets om het slotakkoord samen met mij te rijden, zij aan zij.

De rit was weliswaar kort (offcieel 125km), maar telde wel een 3.400 hoogtemeters. Dat is het klimwerk van Luik-Bastenaken-Luik op de helft van de afstand! Toch een behoorlijk gepeperd ritje dus. De etappe startte langs het meer van Annecy en na een 10km kon het klimfestijn beginnen. Na een strak tempo schakelde ik enkele tandjes terug en het begin van de Côte du Puget (5,4km aan 5,9%) werd wel nog op de grote plateau gereden. Kwestie van er meteen in te vliegen. Meteen daarna volgde de Col de Leschaux (3,6km aan 6,1%). Boven ging het over mooie baantjes over een golvend parcours. Mooi weertje en het tempo zat er goed in. In het begin van de Côte d’Aillon-le-Vieux (6km aan 4%) na 42km passeerden Fenke en Jeroen en verzorgden zij een eerste feilloze pitstop. Het bleef daarna goed hard gaan en de Col des Prés (3,4km aan 6,9%) werd letterlijk opgestormd. De kaarten lagen nu allemaal op tafel. De moral zat zo goed en de benen draaiden zo soepel dat het afzien zelfs plezant werd :-)

Na een lange afdaling begon de beklimming van de Mont Revard (15,9km aan 5,6%). Ik reed een Engelsman voorbij en op één of andere manier raakten we aan de praat. Ik vertelde over Le Grand Rêve en zo raakte ik bij hem een gevoelige snaar. Zijn tweeling, William en Bert (inmiddels 7 jaar), werden net zoals Stef veel te vroeg geboren. Na 26 weken waren zij er al. Ook hij en zijn vrouw hebben dus heel wat tijd in het ziekenhuis doorgebracht. Hijzelf reed bij het cycling team van Bath. De 2de oudste wielerclub ter wereld(!) opgericht in 1888. Impressive! Tijdens de verdere beklimming raapte ik nog de bende van Tour de Fête op en boven stond Fenke voor bevoorrading 2. Jeroen was inmiddels al vertrokken. In de afdaling zou ik hem wel te pakken krijgen, maar een wolkbreuk besliste daar anders over. De weg liep blank en met mijn carbonnen velgrand verloor ik 50% van mijn remkracht. Het was dus zeer langzaam naar beneden balanceren.

Bij een zeer imposante brug (weet helaas de plaats niet meer) stond Jeroen te wachten en konden we samen de laatste 20km van de etappe rijden. Het ging al snel bergop en na een paar kilometer stond er het bord van de laatste berg: Annecy-Semnoz, 10,7km aan 8,5%. Een klepper om mee te eindigen! Jeroen schakelde meteen naar het kleinste kroontje, maar ook die was niet groot genoeg. Met een 39 vanvoor als kleinste blad is dit ook onbegonnen werk als je pas bent begonnen met fietsen. Toch zette Jeroen dapper door, maar als je het niet meer rond krijgt, val je om. En dat deed hij dan ook. Boenk de berm in en hij maakte denk ik de perfecte landing in de zachte graskant. Nog steeds wilde hij niet afgeven en zette opnieuw aan. Na 2km klimmen stond zijn gezicht roodgloeiend en voelden de benen aan alsof de hele reclamekaravaan van de Tour er was overgereden. Wijselijk stapte hij in de auto naast soigneur Fenke. Jeroen baalde enorm. Bijzonder jammer, maar niets aan te doen. Ik vertrok alleen verder en wilde nog eens de volle pond geven. De gas werd weer opengedraaid en ik trapte een groter verzet dan ik hier normaal zou rijden. De allerlaatste berg, iets meer kan dan wel. De cadans zat goed en het was zaak om dat beentempo tot boven vol te houden. Het ging verbazend goed vooruit. De verwachtte pijn en krampen kwamen er niet en het laatste stukje schakelde ik nog een keer bij. Nog 100m. Fenke en Jeroen stonden me op te wachten aan de finish van de etappe. Maar. Hier klopte iets niet. De echte top ligt nog een 400m verder of zag ik dat verkeerd? Ik ging weer op de trappers staan en trok nog even door. Zo. De puntjes staan op de i. Ik heb het al eens gezegd: details matter :-)

Koersrapport:
Kilometers: 146,2km
Hoogtemeters: 3.482m
Tijd: 6u12m17s
Gemiddelde hartslag: 143
Calorieën: 3527
Moral: beresterk
Zadelpijn: ik rij op een kussentje
Benen: onbegrijpelijk fris
Andere: niets te melden

Ritgegevens op Strava: http://app.strava.com/activities/69447692

Les Voisins, even wegdromen

Gastvrijheid in Frankrijk, het bestaat!

Na etappe 13 had ik een camping geregeld dichtbij de startplaats (Saint-Pourçain-sur-Sioule) daags nadien. Toen we  de camping in Montaigu-le-Blin naderden vonden we het dorpje al bijzonder mooi. Dat Montaigu-le-Blin in 2010 verlozen werd tot mooiste dorp van de Allier wisten we toen nog niet, maar kunnen we perfect begrijpen! Eens op de camping werden we hartelijk ontvangen door Marjan en Henri. Zo’n ontvangst hadden we nog niet gekregen in Frankrijk, zelfs niet eens iets wat hierbij in de buurt kwam! En dan de camping zelf, wat een pareltje. De gerenoveerde hoeve met vele gebouwen, een mooi zwembad en gezellig terras is magnifiek. We voelden ons eventjes keizer te rijk :-)

Maar nu komt het. Omdat zij het zo mooi vonden wat wij deden voor het Ronald McDonald Huis in Arnhem boden zij het verblijf gratis aan. En jawel, hier zat ook een zeer lekker driegangenmenu bij! Bij deze willen we Marjan, Henri & co dan ook nog eens hartelijk bedanken voor deze gastvrijheid die we ervoor en ook erna niet meer hebben mogen ervaren. Jullie zijn super!

Meer info: www.lesvoisins.info

Koersrelaas etappe 19, Bourg d’Oisans – Le Grand Bornand, 206,8km

Ongekend zwaar..

De 19e etappe stond in elke preview in gazet, vakblad of op de televisie in de schaduw van de rit daags voordien naar Alpe d’Huez. Bij het bestuderen van het parcours enkele maanden geleden wist ik al dat dit onterecht was. Deze rit was véél zwaarder, zowel in kilometers als in beklimmingen. Alpe d’Huez is een molshoop vergeleken met echte kleppers als Col du Glandon en Col de la Madeleine. En vandaag volgde de bevestiging.

In totaal stonden er 68,8 pure klimkilometers op het menu. Maar beginnen bij het begin en dat was na 15km de Col du Glandon (21,6km aan 5,1%). Geen al te hoog gemiddeld stijgingspercentage, maar dit komt door de 2 korte afdalingen die ook worden meegeteld. Het ging dus wel degelijk stevig berghoog. De top werd al bij al zonder veel moeite gehaald, maar de klimbenen waren er niet. Na een steile soms gevaarlijke afdaling (incl. een radio-interview aan Radio 2) en een korte passage in de vallei ging het meteen naar Alpencol 2. En dit was een genadeloze smeerlap: Col de la Madeleine (19,2km aan 7,9%). Bijna dezelfde lengte als de Ventoux maar gemiddeld wel een halve procent steiler. Ai ai. In de beginkilometers kregen de benen het al zwaar te verduren. Neen, dit was mijn dag niet. Het ging moeizaam. Het tempo bergop van de voorbije weken was er niet. Het was werken, harde labeur, harken. De laatste 5km kreeg ik de wind dan ook nog eens pal van voren. Ik telde niet de kilometers maar de meters af naar de top. Het was af en toe zelfs zigzaggen. Maar ik bereikte de top. Tijd voor een flinke bevoorrading die vandaag werd voorzien door Mélanie, Linda en Gène van sponsor Assign. Speciaal om mij te ondersteunen maakten zij de reis naar de Alpen. Hoedje af hiervoor!

 

 

Na een kleine 30km bergaf zag ik in La Bâthie Swa terug die de crèmekar had voorzien van 2 nieuwe voorbanden, en dat was niets te vroeg gezien de reactie van de garagisten. Via Albertville ging het naar Col de Tamié (8,6km aan 6,2%). Dit trapte een pak beter en het klimtempo kwam stilaan terug. 3km voor de top had Café Welkom haar tenten opgeslagen en werd ik zonder aarzeling voorzien van een frisse cola. Nog eens mercikes hiervoor! Ook de volgende col (Col de l’Épine, 6,1km aan 7,3%) ging opnieuw met bravoure. Dit was opnieuw plezant!

Ik passeerde de 183km en draaide rechts op richting de laatste molshoop van de etappe: Col de la Croix Fry (11,3km aan 7%). Zonder te forceren werden de kilometers één voor één opgepeuzeld. De motor reed op ralenti. De berggeit was herboren. Op 200m van de top stonden Gène en Mélanie. Samen met Gène dronk ik een frisse pint. Na dik 5.000 hoogtemeters had ik die wel verdiend! Ik heb al ooit minder hard moeten werken voor een pint :-) Na de etappe maakten we de verplaatsing naar Reignier waar we Fenke en Jeroen zagen. Wat deed dat goed om hen te zien! Het begin van een plezante avond met vele straffe verhalen..

Koersrapport:
Kilometers: 206,8km
Hoogtemeters: 5.164m
Tijd: 9u00m56s
Gemiddelde hartslag: 140
Calorieën: 6336
Moral: Parijs in zicht, moral bijzonder goed
Zadelpijn: onbestaande
Benen: eerst niet goed, naar het einde toe beresterk
Andere: wat maakt het nog uit :-)

Ritgegevens op Strava: http://app.strava.com/activities/68055248